Анатацыя
Бронзавы паддужны званочак, выраблены ў 1910-х гадах у сяле Пурэх Ніжагародскай губерні. Званочкі такога тыпу падвешваліся пад дугамі паштовых і кур’ерскіх троек і мелі сігнальны сэнс, фактычна выконваючы функцыю паштовых ражкоў. Але вялікай папулярнасцю яны карысталіся і сярод простых жыхароў, набываючы пры гэтым іншае – мастацка-эмацыянальнае значэнне. Неаднаразовыя спробы ўлад абмежаваць іх выкарыстанне выключна паштовай службай не далі жаданых вынікаў: на працягу ўсяго XIX стагоддзя паддужныя званочкі заставаліся ў шырокім народным ужытку.
У канструкцыі амаль кожнага паддужнага званочка можна выдзеліць пэўныя характэрныя часткі: вуха (за якое званочак чапляўся да дугі), дах (плоская або пукатая частка, да якой прымацавана вуха), тулава, пояс і юбка (адпаведна, верхняя, сярэдняя і ніжняя часткі цела званочка). На сённяшні дзень вядома вялікае мноства самых разнастайных формаў паддужных званочкаў, якія адрозніваюцца памерамі і канструкцыйнымі асаблівасцямі азначаных вышэй частак.
Дзякуючы кругавому надпісу, зробленаму на юбцы дадзенага паддужнага званочка, мы можам вызначыць майстэрню, месца і прыблізны год вырабу: “ЗАВ. И. М. ТРОШИНА И А. БАДЯНОВА В СЕЛѢ ПУРЕХѢ НИЖ. Г.”. Таварыства Івана Міхайлавіча Трошына і Андрэя Іванавіча Бадзянава было створана ў 1910 годзе. Праз шэсць год яно спыніла існаванне, што дае нам магчымасць вызначыць прыблізную дату вырабу званочка.
Сяло Пурэх было адным з маладых цэнтраў вытворчасці паддужных званочкаў. Тым не менш, вытрымаўшы канкурэнцыю з аналагічнымі ўзорамі іншых гарадоў, напрыканцы XIX стагоддзя пурэхаўскія званочкі набываюць вялікую папулярнасць і выходзяць на першыя пазіцыі ў Расійскай імперыі.